|
W sobotę (nietypowo) 8 listopada zmierzyliśmy się z zespołem Stal II Poniatowa. Przed spotkaniem zastanawialiśmy się raczej nad ilością straconych bramek, niż strzelonych. Remis wydawał nam się dużym osiągnięciem. Jak się później okazało niepotrzebnie się tak obawialiśmy rywala, który ma być zapleczem dla drugoligowego zespołu.
Po przyjeździe do Poniatowej zaskoczyła nas informacja, że spotkanie rozegramy na bocznym boisku, a nie na płycie głównej. Przyszło nam więc grać na najgorszym, jak dotąd, obiekcie, mimo, że kilka metrów obok podziwialiśmy piękną trawę. Nasza "murawa" natomiast wysypana była grubym żużlem, pełna była dziur, kamyków, szkiełek i innej maści kaleczących przedmiotów. Nawet nasi przeciwnicy byli zbulwersowani faktem rozgrywania meczu na boisku przypominającym raczej pozostałości po składzie budowanym niż obiekt sportowy.
Spotkanie rozpoczęło się niemal punktualnie o 13:30. Od samego początku zadziwiające było to, że utrzymywaliśmy się długo przy piłce. Gra była co prawda szarpana, ale po raz pierwszy mieliśmy przewagę w posiadaniu piłki. Blisko 40 minut nieustannie przetrzymywaliśmy ją na połowie rywala lub w środkowej strefie boiska. Dzięki temu Łysy rzadko musiał interweniować. Dzięki temu niemal bezbłędnie grała obrona, która mogła liczyć na pomoc z innych formacji. Nie warto wspominać o kilku błędach, które się przytrafiły. Pozostały one bez konsekwencji.
Nasze ataki przeprowadzaliśmy głównie środkiem boiska, gdzie rządzili Sieka i Crasy. Słabiej wypadł na lewym skrzydle Krugger, który często przegrywał pojedynki z obrońcami i nie mógł znaleźć dla siebie miejsca. Raz nawet udało mu się dojść do strzału, niestety bramkarz stał na posterunku. Drugie skrzydło należało do Raka, który jednak grał zbyt agresywnie. Kilka razy sędzia go upomniał za przepychanki z rywalami, a w 32 minucie ukarał go żółtą kartką za "obraźliwe słowa względem arbitra".
Bardzo dobrze spisywał się bramkarz rywali, który bronił wszystkie strzały lecące w jego stronę. Te, które mógł puścić niestety były niecelne. Świetnie z woleja uderzał Panaś, niestety nad bramką. Sytuacji "sam na sam" nie wykorzystał Paweł Korol, strzelił niecelnie lewą nogą. Bramkarz obronił strzał z wolnego Menesa, chociaż piłka zmierzała pod poprzeczkę. Wyjął kilka strzałów z dystansu, którymi staraliśmy się zaskoczyć rywala. Podobnych akcji mieliśmy kilka, ale żadna nie przyniosła efektu w postaci bramki. To mogło się zemścić pod koniec meczu. Gospodarze przeprowadzili groźne akcje. Najwięcej kłopotu sprawił nam rzut rożny, strzał głową oddał jeden z rywali, a piłka delikatnie przeleciała nad poprzeczką.
Druga połowa zaczęła znowu od naszych ataków, ale gospodarze też złapali wiatr w żagle. Łysy kilka razy musiał się wyciągać. Najgroźniejszy strzał oddali rywale w 68 minucie, kiedy mocny strzał sparował Łysy na róg.
Trener w przerwie przeprowadził zmianę: za Kruggera pojawił się Wonski. Okazało się to trafnym posunięciem. Po jednej z akcji podał on w pole karne do Panasia i objęliśmy prowadzenie. Uważna gra w obronie i długie przetrzymywanie piłki pozwoliło nam skutecznie powstrzymywać rywali przed strzeleniem gola. Do tego groźnie atakowaliśmy. Szkoda, że nie wykorzystaliśmy dwóch dogodnych sytuacji, kiedy wychodziliśmy czterech na dwóch. Zawsze niedokładne zagranie powodowało zmarnowanie akcji. Trener wprowadził na boisko w końcówce Wiewióra i Waldesa, którzy zmienili kontuzjowanego Siekę oraz Crasego. Wejście Waldka było moim zdaniem nieudane z tego powodu, że Crasy grał bardzo pewnie i uważnie całą drugą połowę. Wiele akcji było dzięki niemu rozbijanych. Waldes powinien zmienić któregoś z napastników, dzięki czemu moglibyśmy groźniej ich zaatakować. Oczywiście nie ponosi on winy przy utracie bramki i grał przyzwoicie, ale więcej wniósłby do ataku zastępując Pawła lub Tomka.
A bramkę straciliśmy w kuriozalny sposób. Rywale zaatakowali nas w końcówce, jednak bez wyraźnych efektów w postaci strzałów. Niestety sędzia postanowił im w tym pomóc. Jeden z napastników próbował uderzyć piłkę, ale Wonski wybił mu ją spod nóg, zupełnie czysto. Rywal padł na murawę (czytaj żużel) i zaczął przeraźliwie krzyczeć. Sędzia-pajac wskazał na 11 metr, jako że wszystko działo się w obrębie szesnastki. Kapitan Stali pewnie uderzył przy słupku i mieliśmy remis. Stal powinna podziękować "panu w czerni", który pozwolił im wyjść z 1 punktem z meczu.
Kilka słów na koniec odnośnie naszej gry. Pierwszy raz w tym sezonie pokazaliśmy, że warto utrzymywać piłkę na stronie przeciwnika. Wtedy obrońcy grają spokojniej, mniejsze zagrożenie jest ze strony rywali. Powinniśmy na tym skupić naszą grę, żeby częściej utrzymywać się przy piłce i głupio jej nie tracić. Bezsensowne kiwanie przynosi nam często więcej szkody niż pożytku. Warto wpoić sobie zasadę Beenhakkera, że im częściej my mamy piłkę, tym rzadziej przeciwnicy mogą nam zagrozić.
Stal II Poniatowa - KS Drzewce 1:1 (0:0)
Bramki:
T. Panasiewicz '56
M. Pyśniak - J. Mrozek, R. Wiśliński, K. Wąchała, P. Zmora, P. Kruk (P. Mrozek '45), P. Raczyński, N. Sieczkowski (P. Wywiórka '67), Ł. Krasucki (W. Skrzypik '77), T. Panasiewicz, P. Korol
Post został pochwalony 0 razy
Po przyjeździe do Poniatowej zaskoczyła nas informacja, że spotkanie rozegramy na bocznym boisku, a nie na płycie głównej. Przyszło nam więc grać na najgorszym, jak dotąd, obiekcie, mimo, że kilka metrów obok podziwialiśmy piękną trawę. Nasza "murawa" natomiast wysypana była grubym żużlem, pełna była dziur, kamyków, szkiełek i innej maści kaleczących przedmiotów. Nawet nasi przeciwnicy byli zbulwersowani faktem rozgrywania meczu na boisku przypominającym raczej pozostałości po składzie budowanym niż obiekt sportowy.
Spotkanie rozpoczęło się niemal punktualnie o 13:30. Od samego początku zadziwiające było to, że utrzymywaliśmy się długo przy piłce. Gra była co prawda szarpana, ale po raz pierwszy mieliśmy przewagę w posiadaniu piłki. Blisko 40 minut nieustannie przetrzymywaliśmy ją na połowie rywala lub w środkowej strefie boiska. Dzięki temu Łysy rzadko musiał interweniować. Dzięki temu niemal bezbłędnie grała obrona, która mogła liczyć na pomoc z innych formacji. Nie warto wspominać o kilku błędach, które się przytrafiły. Pozostały one bez konsekwencji.
Nasze ataki przeprowadzaliśmy głównie środkiem boiska, gdzie rządzili Sieka i Crasy. Słabiej wypadł na lewym skrzydle Krugger, który często przegrywał pojedynki z obrońcami i nie mógł znaleźć dla siebie miejsca. Raz nawet udało mu się dojść do strzału, niestety bramkarz stał na posterunku. Drugie skrzydło należało do Raka, który jednak grał zbyt agresywnie. Kilka razy sędzia go upomniał za przepychanki z rywalami, a w 32 minucie ukarał go żółtą kartką za "obraźliwe słowa względem arbitra".
Bardzo dobrze spisywał się bramkarz rywali, który bronił wszystkie strzały lecące w jego stronę. Te, które mógł puścić niestety były niecelne. Świetnie z woleja uderzał Panaś, niestety nad bramką. Sytuacji "sam na sam" nie wykorzystał Paweł Korol, strzelił niecelnie lewą nogą. Bramkarz obronił strzał z wolnego Menesa, chociaż piłka zmierzała pod poprzeczkę. Wyjął kilka strzałów z dystansu, którymi staraliśmy się zaskoczyć rywala. Podobnych akcji mieliśmy kilka, ale żadna nie przyniosła efektu w postaci bramki. To mogło się zemścić pod koniec meczu. Gospodarze przeprowadzili groźne akcje. Najwięcej kłopotu sprawił nam rzut rożny, strzał głową oddał jeden z rywali, a piłka delikatnie przeleciała nad poprzeczką.
Druga połowa zaczęła znowu od naszych ataków, ale gospodarze też złapali wiatr w żagle. Łysy kilka razy musiał się wyciągać. Najgroźniejszy strzał oddali rywale w 68 minucie, kiedy mocny strzał sparował Łysy na róg.
Trener w przerwie przeprowadził zmianę: za Kruggera pojawił się Wonski. Okazało się to trafnym posunięciem. Po jednej z akcji podał on w pole karne do Panasia i objęliśmy prowadzenie. Uważna gra w obronie i długie przetrzymywanie piłki pozwoliło nam skutecznie powstrzymywać rywali przed strzeleniem gola. Do tego groźnie atakowaliśmy. Szkoda, że nie wykorzystaliśmy dwóch dogodnych sytuacji, kiedy wychodziliśmy czterech na dwóch. Zawsze niedokładne zagranie powodowało zmarnowanie akcji. Trener wprowadził na boisko w końcówce Wiewióra i Waldesa, którzy zmienili kontuzjowanego Siekę oraz Crasego. Wejście Waldka było moim zdaniem nieudane z tego powodu, że Crasy grał bardzo pewnie i uważnie całą drugą połowę. Wiele akcji było dzięki niemu rozbijanych. Waldes powinien zmienić któregoś z napastników, dzięki czemu moglibyśmy groźniej ich zaatakować. Oczywiście nie ponosi on winy przy utracie bramki i grał przyzwoicie, ale więcej wniósłby do ataku zastępując Pawła lub Tomka.
A bramkę straciliśmy w kuriozalny sposób. Rywale zaatakowali nas w końcówce, jednak bez wyraźnych efektów w postaci strzałów. Niestety sędzia postanowił im w tym pomóc. Jeden z napastników próbował uderzyć piłkę, ale Wonski wybił mu ją spod nóg, zupełnie czysto. Rywal padł na murawę (czytaj żużel) i zaczął przeraźliwie krzyczeć. Sędzia-pajac wskazał na 11 metr, jako że wszystko działo się w obrębie szesnastki. Kapitan Stali pewnie uderzył przy słupku i mieliśmy remis. Stal powinna podziękować "panu w czerni", który pozwolił im wyjść z 1 punktem z meczu.
Kilka słów na koniec odnośnie naszej gry. Pierwszy raz w tym sezonie pokazaliśmy, że warto utrzymywać piłkę na stronie przeciwnika. Wtedy obrońcy grają spokojniej, mniejsze zagrożenie jest ze strony rywali. Powinniśmy na tym skupić naszą grę, żeby częściej utrzymywać się przy piłce i głupio jej nie tracić. Bezsensowne kiwanie przynosi nam często więcej szkody niż pożytku. Warto wpoić sobie zasadę Beenhakkera, że im częściej my mamy piłkę, tym rzadziej przeciwnicy mogą nam zagrozić.
Stal II Poniatowa - KS Drzewce 1:1 (0:0)
Bramki:
T. Panasiewicz '56
M. Pyśniak - J. Mrozek, R. Wiśliński, K. Wąchała, P. Zmora, P. Kruk (P. Mrozek '45), P. Raczyński, N. Sieczkowski (P. Wywiórka '67), Ł. Krasucki (W. Skrzypik '77), T. Panasiewicz, P. Korol
Post został pochwalony 0 razy
